Aan al het moois komt een eind!

Het vorige verslag eindigde in Natal. We hebben daar nog een paar dagen gechilld. De Fransman van Myrt arriveerde ook in Natal. Zij hebben wat leuke dingen gedaan in Natal, waaronder een vette quad safari! Zij vertrokken op donderdag alvast naar Pipa, Roo bleef nog een dagje in Natal bij Carlos en Ana. Zij is daar naar een klein vissersdorpje geweest, magisch plaatsje. Vrijdag waren we weer herenigd in Pipa. In Sugarcane hostel was een gezellige groep waar we mee optrokken. Voornamelijk Israëliërs, die zitten natuurlijk overal. We leerden Hebreeuws en Israëlische kaartspelletjes! Israëliërs hebben een website die ze gebruiken in Zuid-Amerika (gringo website), zo weten ze alle goede plekken en ook elkaar te vinden (vandaar dat ze allemaal in groepen reizen)!

Pipa staat bekend om alle dolfijnen die daar geregeld een bezoekje aan de kust brengen. Op een dag lagen we met een groep op praia madeiro, een beetje te slapen aan het einde van de dag. 1 van ons werd wakker en zag een groep dolfijnen door de branding springen . Super indrukwekkend om van zo dichtbij te zien! De volgende dag besloten we dan ook naar 'het dolfijnenstrand' te gaan. We huurde een kayak en gingen te water! We verwachten dat de dolfijnen over onze kayak zouden springen.. Helaas. Roo en een Duits meisje deelde een kayak en hadden niks gezien, Myrt en Lance hebben er toch nog 1 kunnen spotten. Beetje jammer!

Op maandag vertrok Lance, zijn reis gaat verder naar het zuiden terwijl wij juist naar het noorden trekken. Die maandag vertrokken ook al onze Israëlische vrienden, wij waren nog de enige in het hostel.

Gelukkig startte op maandag onze kitesurflessen! 3 dagen, 4u per dag! Het was super moeilijk maar ook mega gaaf! We vertrokken met onze kitesurf leraar naar een afgelegen eiland met rustige zee. De kitesurf man had een eigenaardige geur om zich heen hangen, oud water lucht! Hij was ook altijd in het water te vinden, vandaar. Vanaf dat moment deden alle oud water luchtjes ons aan de kitesurfman herinneren! 'He bah Myrt, waar heb je de kitesurf man verstopt?', zegt Roo als ze aan haar handdoek ruikt.
De weg naar dit eiland was bijzonder, typisch Braziliaans. Eerst een stuk in de auto door de bergen, daarna moesten we een riviertje oversteken. Er was geen brug, dus een bootje (wat houten planken) brachten ons naar de overkant. Daarna stapten we uit de taxi en namen we zeilbootje naar het eiland, daar lagen de kites op ons te wachten!

Die maandag leerde we eerst de kite te besturen en vooral te controleren! Als je iets te hard trekt aan 1 kant vlieg je zo door de lucht, dat was pittig! Dus daar hingen we in het water, beide een instructeur die de hele tijd riepen: control your kite, put it in 12 (in het midden, 12uur, sta je stil)!! De dag erop mochten we het met een board proberen. Jezelf omhoog trekken, goede houding vinden en blijven staan (control your kite!!!) was erg pittig! Wij waren beiden geneigd om hard aan 'the bar' te trekken, om jezelf omhoog te helpen. Maar dit moet je juist kort en vanuit je billen en benen doen. Anders geef je te veel kracht en val (vlieg) je meteen weer om. Myrt maakte een harde crash, ze vloog weg, verloor haar board en lande met gestrekt been in ondiep water, dus in het zand! Super pijnlijk!! We besloten dan ook om woensdag een rustdag in te lassen en donderdag onze laatste kite les te nemen. Die donderdag gebeurde Myrt in de eerste 10 minuten precies hetzelfde als dinsdag, met gestrekt been kei hard in het zand landen. Super veel pijn, maar ze is geen opgever, toch blijven proberen. Motivatie is het sleutelwoord bij kiten, niet opgeven en doorgaan met oefenen! Beide hadden we even een dipje, waarom lukt het nou niet om te blijven staan. We namen even pauze en besloten het nog maar een keer te proberen. En toen lukte het!! We stonden, bleven staan en gingen van links naar rechts op het water. Wat een kick!! Zo vet als het dan uiteindelijk echt lukt en jij alle controle hebt over die grote vlieger (9 meter breed).

Die donderdag vertrokken we uit pipa, weer in het busje naar Natal. In Natal moesten we nog een lokale bus naar het huis van Carlos en Ana nemen. Dit minibusje was overvol, daar stonden we dan met onze backpack. Toen we eindelijk zaten viel ons iets op in de bus, een mooi gebaar. Iedereen die zat nam de tassen aan van de personen die stonden, om het zo voor hen gemakkelijker te maken. Vrouwen gaven hun handtas weg en laptoptassen stonden bij andere op schoot. Dit kan gewoon in Brazilië, heel mooi om te zien.

Vanuit Natal namen we de nachtbus naar Fortaleza. Aangekomen in het hostel (met Nederlandse eigenaar), aten we snel een ontbijtje (met pindakaas!!) en vertrokken we naar het waterpark. Dit waterpark, Beachpark, is de grootste van Zuid-Amerika met de hoogste en snelste glijbaan ter wereld! 41 meter en een snelheid van 100 km per uur, daar moesten we heen! Na eerst paar 'normale' (lees: supersnelle met scherpe bochten) glijbanen te hadden genomen, waren we klaar voor het echte werk. We beklommen de trappen (te veel om te tellen) en keken naar de stijle baan, recht naar beneden. Met gekruiste armen en benen liggen en gaaaaan!! Je glijdt eerst een stuk, daarna ga je zo hard dat je vliegt. De landing is hard en dan voel je de snelheid pas echt, elk botje rammelt op de baan! Jullie begrijpen het, ge-wel-dig!! In het park hadden ze nog een vette glijbaan. Je moest in een soort cocon gaan staan, armen en benen gekruist. De cocon sluit en je hoort een snelle hartslag en dan 'tres, dois, un': bammmmm de vloer zakt onder je weg!! Je vliegt een stukje en gaat dan met een mega snelheid via een glijbaan naar benden, kicken!! Hoeveel trappen en glijbanen we die dag hebben gezien weten we niet meer, maar we waren helemaal gesloopt! Roo had zelfs blauwe plekken op haar billen, door die hoogste glijbaan. De landing die je maakt ga je voelen na 6x eraf te zijn gegaan. Maar het was het waard!

Terug aangekomen in het hostel wilde we nog 1 ding, eten en slapen. Het eten hier komt ons echt de neus uit, zo ongezond en vaak hetzelfde (spaghetti, pizza, brood). We kijken uit naar het heerlijke, gezonde Nederlandse eten (broodje filet, ahhhhh)! Goed, die avond te moe om iets te doen, pizza besteld en ons bed ingedoken.

Volgende ochtend vroeg vertrokken we naar Jericaocaora. In een mini busje voor 5 uur. Laatste 40 minuten moesten we overstappen naar een jeep. Jeri ligt midden in de duinen, er zijn geen verharde wegen naar toe. Dus spullen op het dak en crossen door het zand! Jeri was regenachtig toen we aankwamen maar we zagen direct dat dit een mooi plaatsje was. Alleen maar zandweggetjes en een hele relaxde sfeer. Pousada maurizo was the place to be, hadden we gehoord van wat Israëliërs uit pipa, dus daar gingen we naar toe. En inderdaad, super relaxt! We ontmoeten daar een aardige Nederlandse meid, Sascha, waar we goede gesprekken mee voerden. Ook was er een grote groep Israëliërs. In groepen soms lastig te benaderen, maar wij weten de tactiek. Zorgen dat je er met een kletst, dan introduceert hij of zij je aan de groep en ontmoet je dus veel aardige mensen. Die tactiek werkte natuurlijk en al snel showde wij onze Hebreewse woorden en leerden zij ons meer kaartspelletjes.

De volgende dag gingen we met 4 Israëlische jongens een quad tour doen. Scheuren door de duinen en natuurlijk wedstrijdjes doen met de jongens (die wij natuurlijk wonnen). Onze tour stopte 2x bij verschillende meren. Paradijs! Hangmatten in het water, koel zoet water. De foto's op Facebook vertellen het verhaal.

Verder hebben we in jeri lekker op het strand gechilld, beetje gesurfd, volleybalt en beach tennis. Erg relaxed. Elke dag om 5uur vertrekt iedereen naar de hoogste duin om vanaf daar geweldige zonsondergang te bekijken (als het niet bewolkt is dan). Om 6uur was het in ons hostel, happyhour. Iedereen ging terug naar de pousada, gratis eten en chillen in de hangmatten van het hostel. Deze hapjes (brood, rijst, vlees, elke dag wat anders), gebruikte wij als avondmaal. Het geld is op en we moeten besparen. Eten is niet meer echt iets lekkers maar vooral functioneel, zo lang mogelijk geen honger meer krijgen. Echte reizigers dus;)!
Jeri is erg rustig, feestjes zijn er niet te vinden. Onze avonden bestonden vooral uit caipirinha's drinken, kaartspelletjes spelen en kletsen. Niet verkeerd, erg relaxed.

Op zondag was het tijd om weer terug te gaan naar fortaleza. In de bus (je moet wat) spelen we spelletjes, raad het liedje. Alle Brazilianen in het busje keken ons nogal vreemd aan maar wij hadden de grootste lol. Myrt beeld uit (met iPod in) en ik raad: 'het is een nacht, guus meeuwis'!! Hilarisch.

Na een paar uurtjes slaap stonden we om 4uur snachts weer op, ons vliegtuig naar Manaus vertrok om 6uur. De vlucht was naar. Overstappen op Belem en daarna ook nog een tussenstop op santa terrem, 3x stijgen en dalen dus. Roo is aardig doof geworden (waarschijnlijk door de Skydive), dit vliegen was niet echt bevoordelijk voor haar oren. Myrt moest dus nog harder praten omdat Roo overal 'wat?' op blijft zeggen. Mindaa!!

Vermoeid en hongerig arriveren we in Manaus. Ons ontbijt en lunch bestond uit een zak m&m's (geld besparen)!! Op het vliegveld direct aangesproken door ene Max, hij kon vervoer voor ons regelen (onze bestelde taxi was er niet) en verkocht 'toevallig' ook hele goede tours. Goed, Max bracht ons naar de bushalte waar we voor 4 real de bus naar het hostel konden pakken. Onderweg naar het hostel stapt 'toevallig' de broer can Max de bus in! Hij begon een heel verhaal over jungle tours en dat we die direct konden boeken. Too much information. We waren gaar van de reis, we wilden eten en chillen. Dat vertelde we de beste man dan ook, nadat we beloofd hadden langs te gaan in hun kantoortje liet hij ons gaan. Jullie begrijpen dat we dat kantoortje goed vermeden hadden, vooral toen we hoorde dat dit reisbureau erg slechte tours verkocht. Het hostel, Ocara, was verschrikkelijk vies. Overal mieren, de keuken was super ranzig... Hier zijn we maar 1 nacht gebleven, bah!

Volgende dag verhuisde we naar Local Hostel Manaus! Nieuw hostel (zat er pas een maand) en aan alles is gedacht! Het is opgezet door 3 jonge mensen die zelf ook veel hadden gereist. Gordijntjes voor je bed, nachtlampje en stopcontact naast je bed en super schoon. Echt een verademing om hier te zijn. Ook omdat we veel tijd in het hostel zouden doorbrengen, het geld is op dus we konden maar 1 dag tour doen in de jungle. We verkende de stad en boekte een tour voor de volgende dag.

Ingesmeerd met anti-muggen spul (we hebben geen malaria pillen) gingen we de jungle in per boot. Eerst voeren we naar een speciaal punt in de rivier, 'the meeting of the waters'. Bruin en zwart water komen bij elkaar maar mengen zich niet, je ziet dus een scheiding. Niet heel bijzonder, maar we hadden het gezien;). Daarna gingen we door naar een dorpje dat totaal uit woonbootjes bestond. Zelfs het schooltje was een woonboot. We bezochten 1 van de inwoners, deze had wilde dieren in huis. Best zielig (en iligaal) al die dieren daar in gevangenschap. Ze hadden een luiaard en een alligator, die wij angstig bekeken. Toen kwamen ze aanzetten met een 'baby' anaconda! Waaaa, dood eng.. Maar hier moesten we mee op de foto! Roo pakt het beest vast, myrt twijfelt nog waardoor de slang zich lekker om Roo der hand wikkelt. Roo gillen, Myrt lachen.. Paniek. Het moet er erg hilarisch uit hebben gezien. De foto's zijn dan ook erg leuk geworden, slappe lach en doodsangsten door elkaar heen.
Na een lunch (weer een buffet met rijst en ander voorverwarmd eten) gingen we de waterlelies bewonderen. Het pad er naar toe werd 'geterroriseerd' door kleine aapjes. We hadden allemaal een banaan om hen te voeren, die grepen ze maar al te graag uit je handen. Roo weer gillen, Myrt voerde lachend de bananen. Held!

De boot ging verder naar een huisje een uur verderop. Daar kwamen vaak wilde dolfijnen, waar we mee konden zwemmen. En ja hoor, we stapte de boot af en daar waren ze al. De locals hadden een bakje met vis zodat de dolfijnen dichtbij zouden komen. Heel erg vet, we stonden gewoon in het water en ze zwommen langs onze benen. We raakte ze aan, knuffelde ze en maakte natuurlijk een heleboel foto's. We hebben met dolfijnen gezwommen, aaaaaa!!! Als laatste die dag bezochte we een indianen stam. De stam leefde eigenlijk als gewone mensen maar lieten oude rituelen zien aan de toeristen. Was wel vet om te zien maar voelde niet écht! Bij de laatste dans werden wat mensen uit het publiek gehaald om met de half naakte indianen te dansen. 3x raden wie er uit werden gepikt, de 2 hoog blonde gringa's natuurlijk (de rest van de groep toeristen bestond uit Zuid-Amerikanen). Wij deden ons best, Myrt deed met haar indiaan nog een ere rondje in het midden van de groep. Heerlijk gelachen.

De rest van de tijd in Manaus hebben we in het hostel besteed. Erg saai maar wel geld besparend. Als het zonnetje scheen lagen wij in onze bikini op het grasveldje op het dakterras. Als de wi-fi goed genoeg was zetten we wie is de mol aan, best vol te houden.

Op zondagmorgen, eerste paasdag, vlogen we terug naar Salvador. Ons 'paasontbijt' bestond uit een chocoladereep en een cola. We hebben wel eens betere gehad;)! In het vliegtuig ontmoeten we een amerikaans gezin. We praten wat over onze reis en vertellen dat we geen geld hebben. De man werpt ons vervolgens 50 real toe, we wilde het echt niet aannemen. Hij staat erop, 'and a happy easter'! Hij wilt ons ook onderdak en eten geven, dat slaan we toch maar af.

In Salvador was vorige week een politie staking, dinsdag en woensdag. Er zijn 30 mensen vermoord en alle winkels en pinautomaten geplunderd. Niet echt een fijn idee om naar deze stad te gaan. Bij aankomst horen we dat het nog niet helemaal veilig is en we zoveel mogelijk in het hostel moeten blijven. Voor ons geen probleem, we hebben toch geen geld voor leuke dingen. Maar wel een beetje eng. We zitten hier nu 3 dagen en het valt reuze mee. Het leger is in de stad, wat het veilig maakt. We zien of horen niks geks.

Vandaag is onze laatste dag, vanavond vliegen we terug naar Nederland waar we woensdag avond aan zullen komen. We kijken uit naar dit moment, vrienden en familie weer zien, lekker eten en slapen in ons eigen bedje. Maar dat betekend ook dat dit grote avontuur ten einde is, heel raar. Dit avontuur was voor ons een geweldige ervaring waar we zoveel in hebben meegemaakt.

We hebben in totaal 17.662 kilometer afgelegd. Dat is 232 keer van Amsterdam naar Rotterdam. We hebben 3 landen gezien en in 29 hostels geslapen. We hebben 24 busritten gemaakt en 4 keer gevlogen. We gaan terug met 29 paar Havaianas en berg andere souvenirs. We hebben 38 verschillende nationaliteiten ontmoet die onze reis onvergetelijk hebben gemaakt. Met een rugzak vol met nieuwe ervaringen, herinneringen en nog meer dromen stappen wij zo het vliegtuig in.

Tot snel Nederland en tot ooit Zuid-Amerika!